آیات مهدوی : آیه 44 سوره ابراهیم

آیات مهدوی : آیه 44 سوره ابراهیم

آیه 44 سوره ابراهیم(مشاهده آیه)

وَأَنْذِرِ النَّاسَ يَوْمَ يَأْتِيهِمُ الْعَذَابُ فَيَقُولُ الَّذِينَ ظَلَمُوا رَبَّنَا أَخِّرْنَا إِلَىٰ أَجَلٍ قَرِيبٍ نُجِبْ دَعْوَتَكَ وَنَتَّبِعِ الرُّسُلَ ۗ أَوَلَمْ تَكُونُوا أَقْسَمْتُمْ مِنْ قَبْلُ مَا لَكُمْ مِنْ زَوَالٍ
و (ای رسول ما) مردم را از روزی که هنگام عذاب (و کیفر اعمالشان) فرا می‌رسد بترسان (و آگاهشان ساز) که ستمکاران خلق (چون سختی عذاب را بنگرند از حسرت و پشیمانی) خواهند گفت: پروردگارا (عذاب) ما را اندک مدتی به تأخیر افکن تا دعوت تو را اجابت کنیم و پیرو رسولان (تو) شویم (و از هر کار بد بازگردیم. به آنها پاسخ آید که) آیا شما بارها پیش از این سوگند یاد نمی‌کردید که ما را ابدا زوال و هلاکی نخواهد بود؟

نام تفسیر شرح تفسیر
تفسیر عیاشی « تفسير العياشي عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ عَنْ أَبِي جَعْفَرٍ عليه السلام قال : و الله الذي صنعه الحسن بن علي عليه السلام كان خيرا لهذه الأمة مما طلعت عليه الشمس، و الله لفيه نزلت هذه الآية « أَ لَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ قِيلَ لَهُمْ كُفُّوا أَيْدِيَكُمْ وَ أَقِيمُوا الصَّلاةَ وَ آتُوا الزَّكاةَ» إنّما هي طاعة الإمام فطلبوا القتال « فَلَمَّا كُتِبَ عَلَيْهِمُ الْقِتالُ» مع الحسين عليه السلام « قالُوا رَبَّنا لِمَ كَتَبْتَ عَلَيْنَا الْقِتالَ لَوْ لا أَخَّرْتَنا إِلى‏ أَجَلٍ قَرِيبٍ» و قوله « رَبَّنا أَخِّرْنا إِلى‏ أَجَلٍ قَرِيبٍ نُجِبْ دَعْوَتَكَ وَ نَتَّبِعِ الرُّسُلَ» أرادوا تأخير ذلك إلى القائم عليه السلام ‏» « عیاشی به سند خود از محمد بن مسلم از حضرت باقر عليه السلام آورده است که فرمودند: به خدا سوگند آنچه را حسن بن علی عليه السلام انجام داد ، از آنچه خورشید بر آن طلوع کرده ( يعنی از همه ی دنيا ) برای اين مردم بهتر بود ، به خدا سوگند در باره‎ی او اين آيه نازل شد: « آيا نديدى كسانى را كه به آنها گفته شد: (فعلاً)به دست از جهاد بداريد! و نماز را برپا كنيد! و زكات بپردازيد!» همانا اين اطاعت از امام است آنها اصرار داشتند که فرمان جنگ به آنان داده شود ، پس چون قتال در راه خدا در رکاب امام حسين عليه السلام برايشان نوشته و فرض شد گفتند : «پروردگارا! چرا جهاد را بر ما مقرّر داشتى؟! چرا اين فرمان را تا زمان نزديكى تأخير نينداختى؟!» و اينکه فرمود :« پروردگارا! مدّت كوتاهى ما را مهلت ده، تا دعوت تو را بپذيريم و از پيامبران پيروى كنيم!» منظورشان به تأخير افتادن آن حکم تا هنگام قيام حضرت قائم عليه السلام بود.»