فرهنگ الفبایی مهدویت :‌حرف چ

فرهنگ الفبایی مهدویت :‌حرف چ


فرهنگ نامه مهدویت برگرفته از منابع متعدد از جمله موعودنامه(فرهنگ الفبایی مهدویت)/مجتبی تونه ای/فرهنگنامه مهدويت/خدامرادسليميان، -نجم الثاقب،الزام الناصب،  غیبه نعمانی، غیبه طوسی می باشد.

الف ب پ ت ث ج چ ح خ د ذ ر ز س ش ص ض ط ظ ع غ ف ق ک گ ل م ن و ه ی

چهره شناسی حضرت

چهره شناسی یا قیافه شناسی، علمی است معروف که از صورت پی به سیرت می برند و آن را فراست نیز می گویند. یکی از ویژگی های حضرت مهدی (ع) این است که شخصیت درونی انسان ها را از چهره شان می شناسد و افراد صالح را از ناصالح تشخیص می دهد و مفسدان را با همان شناخت به سزای اعمالشان می رساند. امام صادق (ع) می فرماید: «هنگامی که حضرت قائم قیام می کند، احدی نمی ماند، مگر آن که حضرت او را می شناسد که فردی صالح و نیک است یا منحرف و فاسد» [1] نیز می فرماید: «هنگامی که قائم ما قیام کند، دشمنان ما را از چهره های شان می شناسد، آن گاه آنان را از پیشانی (سر) و پاهای شان می گیرد و خود با یارانش، آنان را با شمشیر به قتل می رسانند.» [2]

هم چنین می فرماید: «هنگامی که قائم آل محمد (ع) قیام کند، دوستانش را به کمک قدرت تشخیصی که دارد، از دشمنانش می شناسد.» معاویه دهنی می گوید: امام صادق (ع) در رابطه با آیه «یعرف المجرمون بسیماهم فیوخذ بالنواصی و الاقدام» [3]؛ بدکاران به سیمای شان شناخته می شوند، پس موسی پیشانی آنان را با پاهای شان بگیرند؛ فرمود: «ای معاویه! دیگران درباره آن چه می گویند؟» عرض کردم: می پندارند که خداوند، روز قیامت، گناهکاران را از قیافه شان می شناسد و از موهای جلوی سر و پاهای شان می گیرد و آنان را در آتش می اندازد. امام فرمود: «خداوند چه نیازی دارد که مجرمان را از چهره شان بشناسد و حال آن که آنان را آفریده است.» عرض کردم: پس معنای آیه چیست؟ فرمود: «هنگامی که حضرت قائم قیام کند، خداوند به او علم سیماشناسی عطا می کند و حضرت دستور می دهد، کافران را از سر و پا گرفته و با شمشیر، ضربات سختی بر آنان بزنند.» [4] 

پی نوشت ها

[1] کمال الدین، ج 2، ص 671؛ اثبات الهداه، ج 3، ص 493؛ بحارالانوار، ج 51، ص 58
[2] احقاق الحق، ج 13، ص 357؛ غیبه نعمانی، ص 242؛ ارشاد، ج 5، ص 36
[3] سوره الرحمن، 41
[4] بحارالانوار، ج 52، ص 321؛ المحجه، ص 217؛ ینابیع الموده، ص 429 (به نقل از چشم اندازی به حکومت مهدی (ع)، طبسی، ص 85)
موعودنامه(فرهنگ الفبایی مهدویت)/مجتبی تونه ای/ص261

چشمان حضرت

در وصف چشمان حضرت آمده است: دیدگانی مشکی و سرمه کشیده دارد 1 و از شب زنده داری فرو رفته است.2

منابع

1.کشف الغمه، ج 3، ص 260 و 276؛ منتخب الاثر، ص 166؛ بحارالانوار، ج 52، ص 51
2.الزام الناصب، ص 138موعودنامه(فرهنگ الفبایی مهدویت)/مجتبی تونه ای/ص260

چهل : اربعین

در عدد چهل، رازی نهفته است. در باب این عدد، روایات بسیاری آمده است که به برخی از آن ها اشاره می کنیم. حضرت مهدی (ع) در سن انسان چهل ساله ظهور می نمایند [1] و چهل روز قبل از قیامت از دنیا خواهد رفت. [2] هر کس چهل صبح، دعای عهد را بخواند از یاران حضرت ولی عصر (ع) قرار می گیرد. [3] بسیاری از صالحان، چهل شب جمعه از مسجد کوفه به مسجد سهله رفته و یا چهل شب چهارشنبه در مسجد سهله بیتوته کرده و تضرع و عبادت می کردند تا به فیض دیدار حضرت نائل شوند. [4] بسیاری نیز برای ملاقات با حضرت نذر می کنند تا چهل شب جمعه به مسجد جمکران بروند. حضرت علی (ع) در پاسخ صعصعه بن صوحان، چهل علامت برای آخرالزمان ذکر کردند. [5] پیامبر گرامی اسلام (ص) در چهل سالگی مبعوث شدند. حضرت موسی (ع)، چهل شب با خدا خلوت کردند. معمولاً عرفا برای خودسازی چله می گرفتند و برخی علما، چهل حدیث (اربعین) نوشته اند. رسول خدا (ص) فرمود: «هنگامی که عیسی (ع) از آسمان فرود آید و دجال را بکشد... تا چهل سال، زندگی پربار و آسوده ای خواهید داشت.» [6] امام سجاد (ع) فرمود: «هنگامی که قائم ما قیام کند، توان و نیروی هر یک از شیعیان ما را، برابر نیروی چهل مرد می گرداند.» [7]

منابع

[1] کمال الدین، ج 1، ص 315؛ احتجاج طبرسی، ص 289؛ اعلام الوری، ص 401
[2] ارشاد مفید، ص 366؛ بحارالانوار، ج 53، ص 145
[3] مفاتیح الجنان، باب سوم
[4] آخرین امید، داود الهامی، ص 391
[5] بحارالانوار، ج 13، ص 693
[6] ملاحم ابن طاووس، ص 97
[7] غیبه نعمانی، ص 317؛ خصال صدوق، ج 2، ص 541؛ بحارالانوار، ج 52، ص 317
موعودنامه(فرهنگ الفبایی مهدویت)/مجتبی تونه ای/ص261

چهل روز قبل از قیامت 

بیشتر روایات دلالت دارند بر این که حضرت مهدی (ع)، چهل روز قبل از قیامت از دنیا خواهند رفت و در این چهل روز، حالت نابسامانی و نشانه های خروج مردگان از قبور و برپایی قیامت برای رسیدگی به حساب خلایق خواهد بود. 1 روایاتی هم داریم به این مضمون که «زمین از حجت خدا خالی نخواهد بود، مگر چهل روز قبل از قیامت.»2

منابع

1.ارشاد مفید، ص 366؛ بحارالانوار، ج 53، ص 145 2.کمال الدین، ج 1، ص 229؛ محاسن برقی، ص 236
  موعودنامه(فرهنگ الفبایی مهدویت)/مجتبی تونه ای/ص262

چهل روزگی حضرت

حکیمه خاتون می گوید: من پس از چهل روز از ولادت حضرت مهدی (ع)، طبق دعوت امام حسن عسکری (ع) به خانه اش رفتم، وقتی وارد اتاق حضرت شدم، ناگهان دیدم همان کودک چون آفتاب درخشنده در مقابل پدر راه می رود و به اندازه یک فرزند دو ساله می ماند. از مشاهده این وضع تعجب کردم و از امام پرسیدم: ای سرور من! این کودک به اندازه دو سال رشد کرده است! حضرت تبسمی کرد و فرمود: فرزندان پیامبران و جانشینان پیامبران که به مقام پیشوایی و امامت برگزیده می شوند، رشدشان همانند سایرین نیست، بلکه وقتی یک ماه از عمرشان بگذرد، چنان است که بر دیگران، یک سال گذشته باشد و فرزند ما اهل بیت پیامبر (ص) در شکم مادر سخن می گوید، قرآن می خواند، پروردگارش را عبادت می کند و هنگامی که به دوران شیرخوارگی می رسد، فرشتگان در هر بامداد و شامگاه بر او فرود می آیند و فرمانش را اطاعت می کنند. حکیمه می گوید: از آن پس، هر چهل روز یک بار، فرزند ارجمند امام حسن عسکری (ع) را می دیدم تا این که چند روز قبل از شهادت حضرت، وقتی او را دیدم نشناختم. از امام حسن عسکری (ع) سئوال کردم، فرمود: او پسر نرجس است و من به زودی از دنیا می روم؛ تو مطیع او باش...» 1

منابع

1.بحارالانوار، ج 51، ص 14
موعودنامه(فرهنگ الفبایی مهدویت)/مجتبی تونه ای/ص262

چهارمین نائب خاص

چهارمین و آخرین نائب خاص حضرت مهدی (ع)، «علی بن محمد سَمُری» بود. موثق بودن و جلالت و قدر این شخص، مشهورتر از آن است که ذکر شود ... و نیابت او از طرف امام زمان (ع)، به وصیت حسین بن روح صورت گرفت.1 وی از خاندانی متدین و شیعه بوده که در خدمتگزاری به سازمان امامیه از شهرت بسیاری برخوردار بودند. 2

منابع

1.تنقیح المقال، ج 2، ص 305
2.آخرین امید، داود الهامی، ص 109
موعودنامه(فرهنگ الفبایی مهدویت)/مجتبی تونه ای/ص260

چراغ مخفی

تعبیری است که امام جواد (ع) درباره حضرت مهدی (ع) به کار برده است. حضرتش می فرماید: «هنگامی که پسرم علی (امام هادی «ع») از دنیا برود، چراغی بعد از او آشکار شود و چراغ بعد از او مخفی گردد. وای به حال کسی که در حق او شک و تردید به خود راه دهد...» 1 منظور از چراغ آشکار در این حدیث، امام حسن عسکری (ع) است.

منابع

1.بحارالانوار، ج 51، ص 157
موعودنامه(فرهنگ الفبایی مهدویت)/مجتبی تونه ای/ص260