قرآن امامت را بيان مى كند

قرآن چند آيه هست كه مورد استدلال شيعه در باب‏ امامت است. يكى از آن آيات آيه «انما وليكم الله‏» است (اتفاقا در همه اينها روايات اهل تسنن هم وجود دارد كه مفاد شيعه را تاييدمى ‏كند). ما آيه ‏اى در قرآن داريم به اين صورت:

«انما» يعنى منحصراً (چون اداة حصر است). معنى اصلى «ولى‏» سرپرست است. ولايت ‏يعنى تسلط‏ و سرپرستى: سرپرست‏ شما فقط و فقط خداست و پيغمبر خدا و مؤمنينى كه نماز را بپا مى‏ دارند و در حال ركوع زكات ‏مى‏ دهند.
ما در دستورات اسلام نداريم كه انسان در حال ركوع زكات بدهد كه بگوييم اين يك قانون كلى است و شامل همه افراد مى‏ شود.اين، اشاره است به واقعه‏اى كه در خارج يك بار وقوع پيدا كرده است و شيعه و سنى‏به اتفاق آن را روايت كرده ‏اند و آن اين است كه على(ع) در حال ركوع بود، سائلى پيدا شد و سؤالى كرد، حضرت اشاره‏ كرد به انگشت‏ خود، او آمد انگشتر را از انگشت على(ع) بيرون آورد و رفت، يعنى على(ع) صبر نكرد نمازش تمام شود و بعد به او انفاق‏ كند، آنقدر عنايت داشت به اينكه آن فقير را زودتر جواب بگويد كه در همان حال ركوع با اشاره به او فهماند كه اين‏انگشتر را درآور، برو بفروش و پولش را خرج خودت كن.در اين مطلب هيچ اختلافى نيست و مورد اتفاق شيعه و سنى است كه على(ع) چنين‏ كارى كرده است و نيز مورد اتفاق شيعه و سنى است كه اين آيه در شان على(ع) نازل شده، با توجه به اينكه ‏انفاق كردن در حال ركوع جزء دستورات اسلام نيست (نه از واجبات اسلام است و نه از مستحبات آن) كه بگوييم ممكن‏ است عده‏اى از مردم به اين قانون عمل كرده باشند.پس «كسانى كه چنين مى‏كنند» اشاره و كنايه است، همان طور كه در خود قرآن‏گاهى مى‏ گويد: «يقولون‏» مى‏گويند، و حال آنكه يك فرد آن سخن را گفته. در اينجا «كسانى كه چنين مى‏ كنند» يعنى ‏آن فردى كه چنين كرده. بنابراين، به حكم اين آيه على(ع) تعيين شده است به ولايت براى مردم.
اين، آيه‏ اى است كه مورد استدلال شيعه است. البته ‏اين آيه خيلى بيش از اين بحث دارد [كه در جلسات آينده درباره اش سخن خواهيم گفت].
آيات ديگر آياتى ‏است كه درباره جريان غدير است. خود قضيه غدير جزء سنت است و ما بعد بايد بحثش را بكنيم، ولى از آياتى كه در اين مورد در سوره مائده وارد شده يكى اين آيه است:

مفاد اين آيه آنچنان شديد است كه مفاد حديث ‏«من مات و لم يعرف امام زمانه مات ميتة جاهلية‏». اجمالا خود آيه نشان مى ‏دهد كه موضوع آنچنان‏ مهم است كه اگر پيغمبر تبليغ نكند، اصلا رسالتش را ابلاغ نكرده است.
سوره مائده به اتفاق شيعه و سنى آخرين سوره ‏اى‏ است كه بر پيغمبر نازل شده و اين آيات جزء آخرين آياتى است كه بر پيغمبر نازل شده، يعنى در وقتى نازل شده كه‏ پيغمبر(ص) تمام دستورات ديگر را در مدت سيزده سال مكه و ده سال مدينه گفته بوده و اين، جزء آخرين دستورات بوده است. شيعه سؤال مى‏ كند اين دستورى كه جزء آخرين دستورهاست ‏و آنقدر مهم است كه اگر پيغمبر آن را ابلاغ نكند همه گذشته ‏ها كان‏لم يكن است، چيست؟ يعنى شما نمى ‏توانيد موضوعى نشان بدهيد كه مربوط باشد به سال هاى آخر عمر پيغمبر و اهميتش در آن درجه باشد كه اگر ابلاغ نشود هيچ چيز ابلاغ نشده است. ولى ما مى ‏گوييم آن موضوع، مساله امامت است كه اگر نباشد، همه چيز كان لم يكن است، يعنى شيرازه اسلام از هم مى ‏پاشد. بعلاوه، شيعه از كلمات ‏و روايات خود اهل تسنن دليل مى‏ آورد كه اين آيه در غدير خم نازل شده است.

در آیه فوق نشان مى‏ دهد كه در آن روز جريانى رخ داده كه آنقدر با اهميت است كه آن را مكمل دين و متمم نعمت ‏خدا بر بشر شمرده است و با بودن آن، اسلام اسلام است و خدا اين اسلام را همان‏ مى‏ بيند كه مى‏ خواسته و با نبودن آن، اسلام اسلام نيست. شيعه به لحن اين آيه - كه تا اين درجه براى اين موضوع اهميت ‏قائل است - استدلال مى‏ كند و مى ‏گويد آن موضوعى كه بتواند نامش مكمل دين و متمم نعمت و آن چيزى باشد كه با نبودنش ‏اسلام اسلام نيست، چه بوده است؟ مى‏ گويد ما مى‏ توانيم موضوعى را نشان بدهيم كه در آن درجه از اهميت باشد ولى‏ شما نمى‏ توانيد. بعلاوه، رواياتى هست كه تاييد مى ‏كند اين آيه هم در همين موضوع وارد شده است. اينها، سه آيه‏اى‏بود كه من به طور عصاره از استدلال هاى شيعه برايتان عرض كردم.