شهادت امام حسن عسکری (ع) تا پایان غیبت صغرى

برهه دوم زندگى امام عصر(ع), از زمانى شروع شد که سایه پدر را از دست داد و خود عهده دار منصب امامت گردید.این دوران, که مى توان آن را دوران حیرت و محنت(1) شیعیان نامید, بر دوستداران اهل بیت(ع) بسیار سخت گذشت و آنان, آزمون سرنوشت سازى را پشت سر گذاشتند. از یک سو, فرقه ها و نحله هاى گوناگونى پیدا شدند که در رابطه با امامت, افکار و اندیشه هاى متضادى داشتند و مردم را به شبهه و تردید مى انداختند و شیعیان, به دنبال ملجائ و مرجعى مى گشتند(2), تا بتوانند در این عرصه خطرناک, در پناه او بمانند و از افکار اندیشه خود به دفاع برخیزند

این مسائله, به اندازه اى شدت یافته بود که مسعودى مى نویسد:

(مردم, پس از امام حسن(ع) بیست طایفه شدند و هریک, بر باور وعقیده اى بودند.(3))

از سوى دیگر, دشمن احساس کرده بود که امام یازدهم(ع) فرزندى دارد, از این روى در صدد دستگیرى و نابودى وى برآمده بود.

مجموعه این حوادث, فضاى حیرت و سرگردانى را دو چندان مى ساخت و به فرموده امام رضا(ع):

(... ولابد من فتنة صمّاء صیلم یسقط فیها کل ولیجة وبطانة وذلک بعد فقدان الشیعة الثالث من ولدى.(4))

بعد از درگذشت سومین فرزندم[ امام حسن] فتنه فرا گیر و طاقت فرسایى فرا مى رسد که بسیارى از خوبان و نخبگان در آن فرو مى افتند.

از آنچه تاکنون آوردیم, روشن شد که امام یازدهم(ع) از آغاز ولادت مهدى(ع) دو وظیفه اساسى و حسّاس را عهده دار شد و از انجام آن نیز به درستى به در آمد.

اثبات وجود امام و اعلام امامت او به عنوان امام دوازدهم. حفظ این دو موقف بزرگ, با توجه به سلطه دستگاه جبار عباسى, بسیار دشوار بود.

امام حسن(ع) با تدبیر و تعهدى که داشت, مهدى(ع) را از هرگونه خطر و حادثه اى مصون نگهداشت و در فرصتهاى مناسب, به یاران و دوستان ویژه و مطمئن, امامت و جانشینى او را اعلام کرد.

پرسشى که در این جا مطرح مى شود آن است که چگونه مهدى(ع) در پنج سالگى به امامت رسید و عهده دار این مسؤولیت خطیر و بزرگ گردید. آیا این مسائله جنبه استثنائغ داشت, یا امرى بود معمولى و عادى؟

در باور ما شیعیان, امامت در سنین کم, محذورى ندارد و نمونه هاى دیگرى نیز داشته است.

قرآن مجید, به عنوان محکم ترین سند معارف دینى, از افرادى نام مى برد که در خردسالى داراى حکمت و نبوت شدند. این نشانگر آن است که در میراث پیام آوران الهى, مسائله پیشوایى در کودکى پدیده نوظهور نبوده و نیست:

(یا یحیى خذا الکتاب بقوة وآتیناه الحکم صیّباً (5))

اى یحیى! کتاب را به نیرومندى بگیر و در کودکى به او دانایى عطا کردیم.

درباره نبوت حضرت عیسى(ع) مى فرماید:

(فائشارت الیه قالوا کیف نکلّم من کان فى المهد صبیّاً. قال انى عبدالله آتانى الکتاب وجعلنى نبیّاً)(6).

به فرزند اشاره کردند, پس گفتند: چگونه با کودکى که در گهواره است سخن بگوییم. کودک گفت: من بنده خدایم. به من کتاب داده و مرا پیامبر گردانیده است.

بنابراین, مسائله امامت در سنّ کودکى, نخستین بار نبوده است که مورد اعتراض واقع شده بلکه پیش از امام زمان, دربین انبیا نمونه هاى فراوان داشته و نیز امامان قبل از حضرت: امام جواد و امام هادى(ع) هم درخردسالى عهده دار امامت شده بودند.

امام حسن(ع) در آستانه ارتحال قرار گرفت. چند روزى کسالت شدید پیدا کرد. خلیفه از این امر آگاه شد. و به دستور وى, گروهى از سران دولت و گروهى از پزشکان, به منزل امام یازدهم رفتند, تا ضمن مداواى حضرت و کسب وجهه عمومى, اوضاع و شرایط را زیر نظر بگیرند و رفت و آمدها را به کنترل در بیاورند اگر صحنه مشکوکى در رابطه با جانشینى و امامت پس از امام حسن(ع) دیدند, آن را گزارش کنند(7).

تا این که در تاریخ هشتم ربیع الثانى, سال 260 ه. ق. امام حسن(ع) در شهر سامرا, چشم از گیتى فرو بست و به جوار حق شتافت.

شیخ مفید مى نویسد:

(فلما ذاع خبر وفاته صارت سرّ من رائى ضجة واحدة عطلت الائسواق ورکب بنوهاشم والقواد وسائر الناس الى جنازته فکانت سرّ من رائى یومئذ شبیهاً بالقیامة فلما فرغوا من تهیئته بعث السلطان الى ابى عیسى ابن المتوکل یائمره بالصلاة علیه.(8))

زمانى که خبر وفات امام حسن(ع) پخش گردید, سامرا غرق در عزا شد, بازارها تعطیل گردید, بنى هاشم و مائموران دولت و سایر مردم به سوى خانه امام حرکت کردند.

در آن روز, گویى قیامتى بر پا شد... هنگامى که مقدمات غسل و تشییع تمام شد, حاکم عباسى به فرزند متوکل[ ابو عیسى] دستور داد بر جنازه امام یازدهم نماز بگزارد.

نقل دیگر آن است که پس از درگذشت امام حسن(ع) و غسل و کفن وى, جعفر(برادر امام) در کنار جنازه حاضر شد, تا بروى نماز بگذارد, ناگهان کودکى از لابه لاى جمعیت به جلو آمد و جعفر را از کنار پیکر پدر کنار زد و خود بروى نماز گزارد(9).

بین این دو نقل مى توان این گونه جمع کرد که بگوییم دو نماز بر جنازه امام حسن عسکرى گزارده شده: در جمع و آشکارا و در خلوت و نهانى.

و این نکته را مى توان از روایت پیشین که بدان اشارت رفت استفاده کرد, راوى مى گوید:

(... فلما صرنا فى الدار اذا نحن بالحسن بن على(ع) على نعشه مکفناً فتقدم جعفر بن على لیصلى على اخیه, فلما هم بالتکبیر خرج صبى... فجبذ برداء جعفر بن على وقال: تائخر یاعمّ فانا احق بالصلاة على ابى فتائخرجعفروقداربدّوجهه واصفر...(10)

[ابوالائدیان] مى گوید: هنگامى که به خانه امام حسن(ع) رسیدیم وى را در حالى دیدیم که کفن شده بود. برادرش جعفر جلو افتاد تا بر جنازه امام نماز بخواند.

هنوز تکبیر را نگفته بود که کودکى بیرون آمد و لباس جعفر را گرفت و او را از جنازه کنار زد و فرمود: اى عمو کنار بایست که من از تو براى نماز گزاردن بر پدرم شایسته ترم.

جعفر نیز در حالى که رنگ از چهره اش پریده بود, کنار رفت.

از این روایت استفاده مى شود نمازى که امام مهدى(ع) بر بدن امام حسن(ع) خوانده در خانه امام و در میان افراد خاص برگزار شده و این با نماز ابوعیسى که در میان جمع و نماز رسمى بوده است, ناسازگارى ندارد. البته این جمع بندى در صورتى است که بخواهیم مسائله را از جنبه عادى ومعمولى بررسى کنیم. و اما در فرض اعجاز و غیر عادى بودن, نیازى به این مباحث نیست.